بازسازی ساختمان - طراحی دکوراسیون تجاری

طراحی از دفتر دِآ : نادر تهرانی و مونیکا پانس دِلئون BANQ Rectaurant

بوستن، ماساچوست، امریکا، 2008

نیازهای برنامه و دکوراسیون داخلی این رستوران 325 متر مربعی تنها شامل یک اتاق غذاخوری خصوصی بود که میتوانست محصور باشد. بخشی از فضای دکوراسیون داخلی با نیمکت های طویلی با قابلیت جادهی 20 نفر اشغال شده و اتاق مخصوص نوشیدنی و یک فضای استراحت / کافه ی مجزا نیز در طراحی داخلی پیش بینی شده است.

طی بازدید از فضای اولیه و ملاقات با مشتریان، معماران و طراحان دکوراسیون داخلی رستوران بنکیو دریافتند که بنا از سیستم های سازه ای و مکانیکی ای بهره مند است که امکان ترکیب با فضاهای داخلی را دارد. شاید ساده ترین راه حل میتوانست این باشد که سقف، داکت ها و لوله کشی را به رنگ سیاه در آورند تا به این ترتیب محو و از دیدرس پنهان شوند، ولی هزینه ی ساخت و ساز تقریبا 5/1میلیون دلاری ( به جز تجهیزات آشپزخانه ) به آنها اجازه داد تا دست به اقدام جالب تری بزنند. نادر تهرانی می گوید سوالی که برای تیم دِآ مطرح شد این بود که "چطور همه چیز را به سمت جلو پیش برده و چنان کنترل کنیم که هم از مزیت ارتفاع بهره مند شویم و هم بیشترین انعطاف پذیری را به پلان و دکوراسیون رستوران بدهیم؟"

وی پاسخ را هنگامی که در حال عبور از فرودگاه شیفول آمستردام بود یافت. او دید که سیستم فلزی سقف این فرودگاه به عنوان زورقی قابل رؤیت و پنهان کننده ی زیرساخت های پشت خود عمل می کند. به جای فلز، معماران و طراحان دکوراسیون داخلی سیستم عجیبی از تخته های چندلای درخت غان بالتیک را به روش CNC milling ساختند. به منظور به کار گیری تاسیسات به جای چشم پوشی از آنها، معماران آنها را تبدیل به بسته های کوچک کردند. حرکت موجی سقف کاذب ، هنگامی که پیرامون خود را می پوشاند و به ستون ها، اتاق نوشیدنی، سیستم آبپاش، داکت ها، پنجره ها و حتی علائم خروج می رسد، خود را بهتر نشان می دهد.

یکصد و شصت و هشت تخته سه لای شیاردار (هر یک مشتمل بر چهار تا ده جزء سازنده) توسط گیره های فلزی در طول سقف رستوران آویخته شده و از جلو به عقب اتاق ادامه می یابند. هیچ دو قطعه ای شبیه به هم نیستند. ضخامت این خطوط شیاردار از سه سانتیمتر در نزدیکی دیوارها تا 15 سانتیمتر در وسط و 45 سانتیمتر در اطراف اتاق نوشیدنی و ستون ها تغییر می کند. فضای میان این خطوط نیز از حدود 23 سانتیمتر در مرکز رستوران تا 5/7 سانتیمتر در اطراف ستون ها متغیر است و ریتمی از تراکم و گشودگی را در دکوراسیون داخلی به وجود می آورد. کفسازی ها، رومیزی ها و نیمکت ها هم زمینه ای راه راه در دکوراسیون رستوران و در طول اتاق غذاخوری به وجود می آورند و به طور بصری آن را از سالن استراحت جلوی ساختمان جدا می کنند. در سالن استراحت، بخش کافه، کفسازی و رومیزی ها از چوب تیره ی درخت گردو ساخته شده اند و جلوه زیبایی به دکوراسیون داخلی فضا می بخشند.

قسمت اتاق غذاخوری خصوصی رنگ سبز به بخش های چوبی داخلی و در دیواره ی مات اعمال شده و یک جداره ی رزین در جایگاه انتظار تعبیه شده است. در خلال آفریدن یک چشم انداز داخلی متمایز، سقف به عنوان نقطه ای مقابل به فضاهای خارجی در نظر گرفته شد. تهرانی در خصوص ارتباط میان سقف و نما می گوید: "بیشتر بر اساس ناهماهنگی است تا یکپارچگی."

دفتر معماری دِآ در ترکیب طرحی مجهز به امکانات مالی خوب با یک روح جسور توانست بیشترین کارکرد را از سیستم ساده ی ظریف موجود ببرد. معماران در اقدامی منحصر به فرد، طی فرایند پنهان کردن سیستم مکانیکی و تامین صفحه ی آکوستیک به منظور تقلیل صدا برای کاربران، هویت ویژه ای به دکوراسیون رستوران بخشیدند، در حالی که زیرساخت را هم از دید پنهان کرده و به طرزی نمایشی حالتی از حرکت به آن دادند. رستوران بنکیو یک معماری توأم با دکوراسیون داخلی فوق العاده را پیش روی شما قرار می دهد که به اشتیاق در صدد جلب توجه شماست و هرگز به مهمانانش اجازه نمی دهد جایی که در آن هستند را فراموش کنند. این رستوران با ظاهری نمایشی دست به خلق فضایی زده که صرف غذا در آنجا واقعا تجربه ای لذت بخش باشد.

منبع: سایت دکوراسیون داخلی شاه توت به نقل از مجله هنر معماری

طراحی از اودیل دِک – پاریس، فرانسه، 2011                                            L"Opera Restaurant

طراحی دکوراسیون داخلی جدید برای یک ساختمان، با اهمیتی در حد خانه ی اپرای تاریخی پالس گارنیه نمی تواند به صورت ضعیف و بدون مهارت انجام شود. یک الحاق استادانه، محیط گردونه وار خانه ی اپرای پالاس گارنیه (Palais Garnier) را به یک پاتوق جذاب و در خور روح افسانه ای آن تبدیل می کند. این بنا در سال 1875 تحت حمایت اساسی و اصلاحات بارون هاؤسمان در پاریس بنا شد؛ یک ساختمان نئوکلاسیک 11240 مترمربعی باشکوه که در تقاطع خیابان های اوبر و اسکرایب در مرکز منطقه ی نهم شهر قرار دارد ولی این شرایط هراس آور، معمار و طراح دکوراسیون داخلی را مرعوب نکرد. او زمانی که برای بازسازی ساختمان و وارونه کردن ایوان با سقف گنبدی در نخستین رستوران ساختمان دعوت شد، در کمال زبردستی و ذکاوت، فضا را با پرده ی موج دار شفافی پوشاند و یک نیم طبقه ی سفید به آن الحاق کرد، چنان که شکل مارپیچی آن، فانتوم بدنام اپرای پاریس را به خاطر می آورد. (فانتوم به معنای شبح و تداعی گر نمایش موزیکال معروف شبح اپرا می باشد.)

رستوران لوپرا با مساحت تقریبی 1000 مترمربع و 170 صندلی، هم تراز خیابان و روبروی بانک ژاک روشه قرار دارد؛ زمانی واگن هایی که با اسب جا به جا می شدند و بلیط های برگزای مراسم و جشن ها را به مشتریان تحویل می دادند، از این مسیر عبور می کردند. امروزه مشتریان از داخل ساختمان و یا از ورودی اصلی رستوران واقع در جنوب شرقی به آنجا وارد می شوند. دکوراسیون داخلی و چیدمان فضایی به گونه ای است که در بدو ورود می بینیم که کافه و سالن استراحت سمت چپ و سالن غذاخوری اصلی در روبرو قرار دارد و پشت آن نیز، آشپزخانه واقع است.

اگرچه 136 سال طول کشید تا هدف گارنیه برای یک رستوران در ساختمان اپرا فهمیده شود، اما دِک (معمار) تنها دو هفته زمان داشت تا ایده ی خود را توسعه بخشد. در ابتدا کارفرما که فرد صاحب امتیازی در رستوران با یک قرارداد بیست ساله برای فضای پالس گارنیه بود، یک مسابقه برگزار کرد و طراح دکوراسیون داخلی دیگری را انتخاب کرد (که نام او فاش نشد)، ولی زمانی که وزیر فرهنگ به طرح برنده رأی مخالف داد، کارفرما با بی میلی، یک تماس با دِک گرفت و او نیز این کار را با وجود برنامه ی زمانی نامناسب و فشرده و محدودیت های سخت و متعدد آن پذیرفت.

در قیاس هوشمندانه با نمای خارجی بی روح ساختمان، شاهد هستیم که بدنه ی کشتی مانند نیم طبقه به طور شگفت انگیز و کاملی با رنگ قرمز آراسته شده و دیوارهای کوتاه نیم طبقه، نیمکت ها، صندلی ها و کف فرش ها با رنگ پوشش داده شدند. معمار طراح دکوراسیون داخلی در توضیح انتخاب رنگ ها می گوید: "قرمز اپرا، تیره تر است. رنگی که من انتخاب کرده ام، میان قرمز و نارنجی است." کفپوش با سرازیر شدن به پایین پله ها و ادغام شدن با کف طبقه ی پایینی، دو محدوده ی غذاخوری را به هم متصل می کند و تنها در فاصله ی کوتاهی از نمای ساختمان متوقف می شود.

نمای شیشه ای موج دار که شامل دو صفحه ی شیشه ای لایه ای با ضخامت حدود یک سانتیمتر می باشد، متناسب با ساختمان موجود مسیر خود را از کنار ستون های سنگی می پیماید، تا سقف موج دار صعود می کند و در محدوده ای از 8 تا 8/5 متر در ارتفاع تغییر میکند. به منظور ایجاد قابلیت مانور و اعمال تغییرات،دیوار به طور عمودی به دو بخش تقسیم شده که توسط یک نوار فولادی خمیده به پهنای 6 سانتیمتر واقع در بالای طبقه، دوباره با هم یکی می شوند. نوار به طور مخفی توسط میل بست های فولادی ضد زنگ به بالای ستون در دکوراسیون داخلی متصل شده، ولی به دلیل پروفیل موج دارش به خود متکی است. دِک می گوید: «شیشه بدون هیچ بست و اتصالات آشکاری در جای خود قرار گرفته، گویی نیروی سحرآمیزی آن را نگه داشته است.» در واقع اتصالات سیلیکونی، قسمت بالایی شیشه را به سقف متصل می کنند و نوار فولادی دیگری که در کف نصب شده، پایه های دیوار را نگه می دارد.

دِک در جایگزینی آجرفرش های اولیه ی بخش خارجی در بازسازی ساختمان ، از بتن سیاه نقطه دار با سنگریزه استفاده کرد و به دلیل اندکی اختلاف تراز میان فضای داخلی رستوران و تراس خارجی همجوار، این تعویض مجاز دانسته شد. اما اعمال تغییرات و بازسازی دکوراسیون داخلی ، تنها با دامنه ی محدود به سطح تراز زمین مجاز بود، در حالیکه فضاهای فنی در زیرزمین اپرا قرار دارند.

با این وجود معمار مجبور بود تا به منظور جا دادن صفحات فولادی به ضخامت 5 سانتیمتر که تقویت کننده ستون های نیم طبقه بودند، خاکبرداری کند. هر ستون شامل یک مجرای توخالی از شبکه ی فولادی پوشیده با اندود است. در مصالح بنایی این رستوران، محفظه هایی برای قرار دادن دیودهای نوری تعبیه شده تا نور را به سمت بالا بتاباند. کانل های لوله شامل محورهای تعبیه و کابل های الکتریکی است. دک در توضیح می گوید: «این دقیقا همان چیزی است که گارنیه در قرن نوزده انجام می داد؛ او در زمان خود معمار به غایت پیشرویی بود که اپرایی از سنگ ساخت، در حالی که اسکلت اصلی آن فولادی بود.»

اگر چه ستون های تو خالی میتوانند صدا را به تراز بالایی منتقل کنند، اما کیفیت موسیقی پخش شده در محیط، عنصر مهمی برای رستورانی است که در یک خانه ی اپرا واقع شده. برای جلوگیری از تداخل امواج در حین پخش و همچنین سطوح بسیار صلب موجود در فضا، اندود متخلخل جاذب صوتی برای پوشاندن دیوارهای کوتاه نیم طبقه و حوزه های آسیب پذیر مقعر به کار رفت. بلندگوهای به دقت تعبیه شده امکان تنظیم مطلوب شدت صدا را به کارکنان رستوران می دهند، ضمن آنکه کنترل و جلوگیری از پخش صدا به بیرون از ساختمان را نیز ممکن می سازند.

روکش مبلمان و دکوراسیون داخلی طراحی شده توسط دک برای رستوران لوپرا نیز در صدا و بهبود کیفیت صوت مؤثر است. صندلی های غذاخوری مدور با پشتی و دستگیره ها محل راحتی برای نشستن هستند. دک صندلی ها را با میزهای ذوزنقه ای که میتوانند که میتوانند به صورت سطوح مارپیچی واحد برای قفسه ها و نیمکت ها تبدیل شوند، ست کرد. او در سالن استراحت، جایی که مشتریان به هنگام تنفس یا انتظار گرد هم می آیند، یک نیمکت پیوسته ی موج دار گذاشته که نشیمنگاه کوسن دار آن در ارتفاعات متنوع طراحی شده و حس آسایش و راحتی فراوانی برای کاربران به همراه دارد. در این میاه شاهد هستیم که یک مبل چوبی سیاه هم به شکل نمایشی، حول یکی از ستون های مکعبی بزرگ ساختمان پیچیده است.

دک فضاهای داخلی دکوراسیون رستوران را با هماهنگی استادانه ای با اسیر جنبه های ساختمان، از جمله تاریخچه ی غنی، فضای مهیج شاهوار آن ایجاد کرده است و میبینیم که توأمان فضا با حرکات موزون خود، باعث تغییر ادراک ما می شود، همچنین فضای سازمان یافته ی مرکزی به طریقی پویا با ویژگی قوی معاصر تطبیق یافته است.

منبع: سایت دکوراسیون داخلی شاه توت به نقل از مجله هنر معماری

Eric Kranzler Residence Redesign

Designed by: Brad Duning

اِریک کِرَنزلِر بازسازی ساختمان خود را که خانه ای در بوِرلی هیلز است را به برَد دانینگ سپرد تا نشاطی با حال و هوای خانه های نیمه ی قرن را به محل سکونت خود وارد کند.

با آنکه خانه ی کرنزلر که متعلق به دهه ی 1950 میلادی ست، مورد بازسازی و طراحی دوباره قرار گرفته اما همچنان حس کلاسیک و اصیل خود را دارد، طراحی نما ی ساختمان تغییر چندانی نکرده و این همان چیزی بود که کارفرما می خواست. دیوارهای سنگی منحنی به همراه وقفه های چوبی به رنگ قهوه ای مایل به قرمز، درهای لاکی و براق قرمز و بامی سفید الگوی قالب نمای ساختمان هستند. کرنزلر که یکی از موسسان شرکت مدیریت 360 می باشد و کارفرمایانش بازیگران و افراد مشهوری مانند توبی مک گوایر، کریستین دانست و جیمی فالون هستند، در سال 2006 خانه ای در این منطقه برای خود خرید و متذکر می شود که هیچ دستکاری و تغییر و یا بازسازی ساختمان در خانه اعمال نشده بود. او زیبایی این خانه ی لانه موشی و طبیعت و درختان اطرافش را تحسین می کرد و هر گوشه ی این خانه و دکوراسیون داخلی آن و تابش آفتاب را برای خود، مفرح و انرژی بخش می دید.

تنها موردی که احساس می کرد خانه به آن نیاز دارد، اعمال اندکی تغییرات در دکوراسیون داخلی و دکوراسیون منزل و بازسازی هایی بود که خانه ی دهه ی پنجاه را با حفظ اصالتش به خانه ای امروزی و گیرا تبدیل کند.

نام برد دانینگ در صدر لیست افرادی بود که کرنزلر مایل بود طراحی دکوراسیون داخلی خانه اش را به دست آنها بسپارد. این طراح پیش از این برای کارفرماهایی مثل سوفیا کاپولا، تام فورد، دمی مور و اشتون کوچر کار کرده بود و گرچه این دو نفر هرگز سابقه ی همکاری با یکدیگر را نداشتند، اما دانینگ به محض رویارویی با پروژه، تحت تاثیر حضور و کیفیت کلاسیک خانه ی کرنزلر قرار گرفت. آنها تصمیم گرفتند که طرح اصلی پلان خانه را دست نخورده رها کنند و با متریال های عالی، نازک کاری ها و اجرای حرفه ای جزئیات، به بازسازی دکور و تغییر دکوراسیون منزل و چیدمان های دکوراسیون داخلی بپردازند.

سنگفرش تازه ای که در کف راهروی ورودی و اتاق غذاخوری نصب شد، تا اتاق های نشیمن، آشپزخانه و حمام نیز راه پیدا کرد. برای تراسی که در اتاق خواب قرار داشت، از درهای کشویی شیشه ای استفاده شد تا ارتباط با بیرون ملموس تر باشد. حیاط مرکزی که تا پیش از بازسازی ساختمان ، یک فضای بتونی سرد و معمولی بود، با طراحی فضای سبز که شامل جانمایی گیاهان بامبو و یک چشمه ی مصنوعی میباشد به یک واحه ی مدرن در قلب این خانه بدل شد. استایل کاری دانینگ در طراحی فضاهای داخلی، به دور از آشفتگی و استفاده از تعداد اندکی المان پرصلابت و تندیس وار است؛ مانند مبل سِرپنتین (مانند مار) از ولادیمیر کاگان که در اتاق نشیمن گذاشته شده و دیواری منحنی از چوب گردو که یک فضای پذیرایی نوشیدنی ویک انبار در خود دارد و طراحی خود دانینگ می باشد.

طراحی دکوراسیون فضای بیرونی به شرکت آرت لونا محول شد. آنها که بر اساس میل اصلی کارفرما، سعی در حفظ حس اصیل خانه داشتند و در عین حال می خواستند که منظری امروزی و مدرن برای آن فراهم کنند، تعدادی فضای محصور ایجاد کردند که هر یک، به شیوه ای متفاوت آراسته شده و گیاهان و طراحی فضای سبز مخصوص به خود را دارد و با بقیه متفاوت است. در پایان روند بازسازی ساختمان و طراحی دکوراسیون منزل و فضای بیرونی آن، این محل مسکونی به مکانی دلباز و وسیع با سازه هایی متمرکز بر سنگ و چوب و شیشه تبدیل شد که در میان این منطقه آرام و خوش آب و هوا، سرشار از آرامش و انرژی است.

منبع: سایت دکوراسیون داخلی شاه توت به نقل از مجله هنر معماری

در سال 1998، معمار ساکن شیکاگو، داگلاس گاروفالو، عمارت مارکوف را روی تپه های پروسپِکتِ شهر ایلینوی امریکا به شکلی ساخت که اتاق های آن روی یک آکس افقی به دنبال هم ردیف شده اند. ساختار کلی خانه و دکوراسیون داخلی آن با وفاداری به اصول خانه ها و بافت محلی طراحی شده است و مانند سایر خانه های آن منطقه تمام جزئیات سنتوری، پنجره ی زیر شیروانی و بام تک شیب را دارد. اما ویژگی منحصر به فرد خانه از آنجا ناشی می شود که همه ی این اجزا و قطعات در عمارت مذکور، طراحی خود گاروفالو هستند و از قالب های مشابه سایر خانه ها استفاده نشده است. پنجره ها نیز تا حداکثر ممکن به لبه ی بام نزدیکند. طراحی داخلی فضا بدین گونه است که ارتباط بصری اتاق ها با یکدیگر از طریق کفپوش پل مانندی است که با وجود آب و هوای سرد منطقه از متریال شفاف فلز-شیشه ساخته شده است. پرده ای که در میان دیوارهای زرد و کفپوش چوبی گرم اتاق نشیمن برای تفکیک فضاهای داخلی نصب شده، هم جنبه ی تزئینی دارد و هم به پویایی و ایجاد حس سیال بودن در فضا کمک می کند.

هر دو پروژه ی عمارت مارکوف و خانه ی لاؤست-وستن تاثیرات نظریه های تئوری را، که طی چند دهه درباره ی فقدان عنصر اتحاد و پیوستگی و اهمیت یافتن فرم در طراحی، که تصویر اشتباهی از کلیّت و یکپارچگی در فضاهای با دکوراسیون داخلی مدرن ایجاد می کرد به خوبی نشان می دهد. هر اتاق، لبریز از حقایق و خبرهای گوناگونی است که بی وقفه توسط رسانه های الکترونیکی مانند تلویزیون و اینترنت به فضای آن تحمیل می شود، اما ساختار شکنی های اعمال شده در طراحی داخلی خانه ی مارکوف، موجب شده تا این عمارت علیرغم همخوانی و هماهنگی هایی که با بافت خانه های اطراف خود دارد، مستقل از سایرین بوده و در محیط ساده ای که بیرون از شهر قرار گرفته، حس تمدن و تازگی ایجاد کند. ایدئولوژی و خواستگاه سبک دیکانستراکشن (ساختار شکن) در معماری و دکوراسیون داخلی و دکوراسیون منزل ، بر خلاف مدرنیزم، بر مبنای حذف جزئیات و نمادهای سنتی فضا و فرهنگ و نفی آنها نیست. در این سبک، معماری از طریق حقایق و آبژه هایی قطعه قطعه شده و لایه هایی مفهومی بیان می شود که همه چیز را از نو زیر سوال برده و بدعت های جدیدی را پایه گذاری می کنند. هر آنچه تا پیش از این به طور قراردادی مقبول و رایج بوده زیر سوال می رود، دوباره به آنها فکر می شود، به فرم تازه ای بیان می شوند و جزئیات تجزیه و تحلیل شده با مفهوم و دانش جدیدی کلاژوار به هم متصل می شوند. از آنجایی که سبک دیکانستراکشن داراری فرم های پویا و سرشار از جنبش و حرکت است و همه ی اینها را به واسطه ی اصل ساختارشکنی ها و دوباره فکر کردن ها به دست آورده، در تحلیل فرمیک و معنایی در میان طرح های خود آگاه و برون گرا جای دارد.

منبع: سایت دکوراسیون داخلی شاه توت